مترو ایستاد. سوار شد. عجله ای برای نشستن نداشت چون صندلی خالی زیاد بود. سر فرصت یه چند قدمی توی واگن قدم زد و یه جا انتخاب کرد و نشست. روبروش یه زن میانسال و یه دختر جوان نشسته بودن که... وااای باور کردنی نبود! یعنی خودش بود؟

خاطرات صاعقه وار به مغز پسر برخورد میکرد. طوفانی توی ذهنش بپا شد. خود خودش بود. همونی که ادعا میکرد "من بدون تو میمیرم" الان روبرویش نشسته بود و اینطوری نگاهش میکرد؟ توی دلش تبسمی بقصد انکار زد و فکر کرد "می بینم که هنوز زنده ای، پس دروغ میگفتی، همه شما دخترها همین هستید..." 2 سال گذشته بود یا نه شاید هم بیشتر. یادش نمی اومد، اصلاً برایش مهم نبود. آرایش و لباسش نسبت به اون زمانها یه پرده ساده تر شده بود و البته به انضمام چهره اش که حقیقتاً میخورد بیشتر از اینها شکسته شده باشه.

چند بار سعی کرد نگاهش رو بدزده، چند بار سعی کرد دزدکی و زیر چشمی نگاهش کنه، اما گریزی نبود انگار. دختر فقط زل زده بود بهش، سرد سرد، اینقدر سرد که صد افسوس از چشمانش پرتاب میشد. کاش دهن باز میکرد و یه بد و بیراهی میگفت اما اینقدر مرده و سنگین نگاهش نمیکرد.

ظاهراً مقصد رسیدنی نبود. تصمیم گرفت یه ایستگاه زودتر پیاده بشه و فوقش چند دقیقه پیاده روی کنه ولی در عوض زودتر از زیر بار این نگاه سرد فرار کنه. همین که خواست از جاش بلند بشه تصمیم گرفت برای آخرین بار و بی بهانه مثل خود دختر مستقیم بهش زل بزنه... زن میانسال همراهش لبخند تلخی زد و گفت: زیاد خودت رو خسته نکن 4 ساله نابینا شده. از بس گریه کرد! پیاده شد. مترو رفت.